Яго прымаю сэрцам трапяткім,
Яго чытаю – голасу ня чую,
Па казачным сусьвеце разам зь ім
У песьні зачарованай вандрую.
Ягоны верш спатоліць прагу слоў,
Адзіным хараством саўе вякі.
Тварыў ён золатам найпрыгажэйшай з моў,
Ён быў Пясьняр,
Красой жывіў радкі,
I зорачка яго – Душа Эпохі.
|
|
